یاس کبود

 خداوند فرموده است :«هیچ مصیبتی به شما نمی رسد مگر اینکه خودتان سبب آن شده اید !»¹

در این شبها باید از گناهانی توبه نمود که مارا مصیبتها دست به گریبان نموده است . تا خداوند نبخشاید رهایی از درد ها و مصیبتها هم امکان نخواهد داشت.

اما تا به حال اندیشیدهایم،بزرگترین مصیبتی که در زندگی گریبان گیر ان هستیم،کدامین مصیبت است ؟کدامین درد وبلاستکه با فزونی گناهانمان،گرفتار آن شده آن شده ایم ؟

کمی رزق؟ سختی و فشار زندگی ؟ بیماری های بی درمان و طاقت فرسا ؟ و یا حتی مستجاب نشدن دعا ؟هر کس متناسب با ظرفیت و میزان سختی که از هر کدام این دردها به دوش می کشد لب به سخن می گشاید . اما گویا من یک مصیب را از یاد برده اند آنگونه از آن غافل ام که حتی به عنوان کوچکترین و کمترین مصیبت هم آنرا به زبان نیاوردم !

آری مصیبت غیبت امام زبان علیه السلام را به فراموشی سپرده ام و آنگونه از آن غافل شده ام که حتی به عنوان آخرین مصیبت هم آنرا بیان نکردم! مصیبتی که تمام دردها از آن ریشه می گیرد! بزرگترین مصیبت را از آن رو غیبت امام زمان علیه السلام نمی خوانم که اساسا  آنرا مصیبت نمی دانم 1 غیب امام عصر علیه السلام بزرگترین درد زندگی ام نیست، اصلا به آن فکر نمی کنم ! بود و نبود امام زمان علیه السلام برایم یکسان است  که آنرا از یاد برده ام ! چرا غیبتش را مصیبت بخوانم در حالی که صبح تا به شام از نبودش رنجی حس نمی کنم …! اما و الله قسم ! امام عصر علیه السلام مصیبت است و بزرگترین آنها ! آنقدر غرق دنیا شده ام و به فکر خود هستم که لحظه ای به  ان نمی اندیشم ! ²

1آیه ی30سوره ی شوری 

2:کتاب شب های بی قراری به تحریر دکتر سید محمد بنی هاشمی 

صص:32 و 33 و 34